Dichter, voorzanger van het penseel, de schilder dompelt ons zonder waarschuwing onder in een wereld waaruit we niet ongedeerd tevoorschijn komen. We ontdekken de schilderijen onderbroken door schetsen, meerdere verhalen die voortkomen uit de observatie van het dagelijks leven. Ons gezichtsvermogen is alert. Ondanks de uitlijning van de beelden mag hij de sleutel van de velden pakken. Onze blik volgt het pad van schoolkinderen. Het ziet eruit als een mus, in de "tuin" van de schilder, die naar links, naar rechts gaat, terugkomt, weggaat, fladdert, vlucht om iets verder te landen. Niets is in steen gebeiteld, moet. De paden zijn gemaakt, ze zijn ongedaan gemaakt. Buiten het medeweten van ons wordt dan een kriskras netwerk geweven, dwars door het schilderij gespannen. De spanning genoot druppel voor druppel. In zijn werken evolueert een heel klein mensje waar man, vrouw, zeemeermin, vogel, palmboot, ... alledaagse voorwerpen badend in hun leefomgeving elkaar ontmoeten: zee, strand, tuin, straat, stad, dorp, ... persoonlijke mythologie die de autodidactische schilder bewoont.

Het is gebouwd op "alledaagse vieringen": meteorologische waarnemingen, uren-, dagen, maanden, jaren, geluidsomgeving, ... In deze weelderige wandeling komt het vaak voor dat je in de bocht van een pad het "ik ”Die zichzelf als acteur midden in zijn poëtische universum plaatst. Als we de blik laten hangen, sluit de val van dit web en laten we ons opslurpen van de smaak. Flushes van emotie, van tederheid die de kijker meeneemt. Het lijkt hem om te communiceren met het hart van de kunstenaar, dat nooit ver fladdert. Er zijn ook werken die de voorkeur geven aan een uniek "imago". Deze wekken de indruk dat een detail van de vorige wordt uitvergroot met een vergrootglas als een fotografische zoom. Vormen en figuren die niet altijd gedefinieerd zijn, komen naar voren.

Een constante is de aanwezigheid van zinspelingen die tekeningen en schilderijen accentueren maar nooit voorafgaan, waardoor ze evenwicht en ademhaling krijgen.

Chantal Bauwens